Bir memleket dinliyor beni...
Gözleri kapalı.
Konuşacak pek kimse de yok. Duvarlara haykırıyorum derdimi tasamı.
Gözlerim yaşlı.
Göğe bakıyorum...
"Yüce mavilik!" Diyorum... "Nedir çektiğim senden! Yağ üstüme gözyaşlarım gözükmesin. Sen ağlarken de ağlatırken de güzelsin..."
İçim bir hoş, bir tuhaf.
Gözlerimin içi de gülmüyor artık. Hep yorgun, argın. Yaşamın da tadını tuzunu kaybettim.
Tatsız, tuzsuz. Renksiz, şuursuz...
Benim kimseyi rahatsız etmeyen bir yaşam kavgam var. Kendi içimde, kendi zihnimde. Sorun ne olursa olsun hep kendimle.
Neler çekiyorum kendimden anlatabilsem...
Ne istiyor insanoğlu benden anlayabilsem...